诘jí燕yàn--戴dài复fù古gǔ
去qù年nián汝rǔ来lái巢cháo我wǒ屋wū,,梁liáng间jiān污wū泥ní高gāo一yī尺chǐ。。啄zhuó腥xīng抛pāo秽huì不bù汝rǔ厌yàn,,生shēng长zhǎng群qún雏chú我wǒ护hù惜xī。。家jiā贫pín惠huì爱ài不bù及jí人rén,,自zì谓wèi于yú汝rǔ独dú有yǒu力lì。。不bù望wàng汝rǔ如rú灵líng蛇shé衔xián宝bǎo珠zhū,,雀què献xiàn金jīn环huán来lái报bào德dé。。春chūn风fēng期qī汝rǔ一yī相xiāng顾gù,,对duì语yǔ茅máo檐yán慰wèi岑cén寂jì。。如rú何hé今jīn年nián来lái,,于yú我wǒ绝jué踪zōng迹jī。。一yī贪tān帘lián幕mù画huà堂táng间jiān,,便biàn视shì吾wú庐lú为wèi弃qì物wù。。
诘燕。宋代。戴复古。去年汝来巢我屋,梁间污泥高一尺。啄腥抛秽不汝厌,生长群雏我护惜。家贫惠爱不及人,自谓于汝独有力。不望汝如灵蛇衔宝珠,雀献金环来报德。春风期汝一相顾,对语茅檐慰岑寂。如何今年来,于我绝踪迹。一贪帘幕画堂间,便视吾庐为弃物。