十shí六liù拍pāi--文wén天tiān祥xiáng
乃nǎi知zhī贫pín贱jiàn别bié更gèng苦kǔ,,况kuàng我wǒ飘piāo转zhuǎn无wú定dìng所suǒ。。心xīn怀huái百bǎi忧yōu复fù千qiān虑lǜ,,世shì人rén那nà得dé知zhī其qí故gù。。娇jiāo儿ér不bù离lí膝xī,,哀āi哉zāi两liǎng决jué绝jué。。也yě复fù可kě怜lián人rén,,里lǐ巷xiàng尽jǐn呜wū咽yàn。。断duàn肠cháng分fēn手shǒu各gè风fēng烟yān,,中zhōng间jiān消xiāo息xī两liǎng茫máng然rán。。自zì断duàn此cǐ生shēng休xiū问wèn天tiān,,看kàn射shè猛měng虎hǔ终zhōng残cán年nián。。
十六拍。宋代。文天祥。乃知贫贱别更苦,况我飘转无定所。心怀百忧复千虑,世人那得知其故。娇儿不离膝,哀哉两决绝。也复可怜人,里巷尽呜咽。断肠分手各风烟,中间消息两茫然。自断此生休问天,看射猛虎终残年。