冬dōng夜yè寓yù直zhí--贺hè铸zhù
落luò月yuè半bàn侵qīn窗chuāng,,蛩qióng声shēng寒hán到dào床chuáng。。羇jī人rén不bù堪kān此cǐ,,梦mèng後hòu夜yè仍réng长zhǎng。。结jié衣yī出chū庭tíng户hù,,河hé汉hàn正zhèng苍cāng凉liáng。。浮fú阴yīn暝míng四sì野yě,,来lái雁yàn不bù知zhī行xíng。。陈chén物wù悲bēi暮mù节jié,,畏wèi途tú怀huái故gù乡xiāng。。十shí年nián泥ní滓zǐ贱jiàn,,半bàn生shēng靴xuē板bǎn忙máng。。岂qǐ不bù志zhì事shì功gōng,,筋jīn骸hái难nán自zì强qiáng。。壮zhuàng毛máo抽chōu寸cùn霜shuāng,,烈liè胆dǎn磨mó尺chǐ钢gāng。。素sù尚shàng竟jìng谁shuí许xǔ,,行xíng歌gē追zhuī楚chǔ狂kuáng。。
冬夜寓直。宋代。贺铸。落月半侵窗,蛩声寒到床。羇人不堪此,梦後夜仍长。结衣出庭户,河汉正苍凉。浮阴暝四野,来雁不知行。陈物悲暮节,畏途怀故乡。十年泥滓贱,半生靴板忙。岂不志事功,筋骸难自强。壮毛抽寸霜,烈胆磨尺钢。素尚竟谁许,行歌追楚狂。