教jiào坊fāng歌gē儿ér--孟mèng郊jiāo
十shí岁suì小xiǎo小xiǎo儿ér,,能néng歌gē得dé朝cháo天tiān。。六liù十shí孤gū老lǎo人rén,,能néng诗shī独dú临lín川chuān。。
去qù年nián西xī京jīng寺sì,,众zhòng伶líng集jí讲jiǎng筵yán。。能néng嘶sī竹zhú枝zhī词cí,,供gōng养yǎng绳shéng床chuáng禅chán。。
能néng诗shī不bù如rú歌gē,,怅chàng望wàng三sān百bǎi篇piān。。
教坊歌儿。唐代。孟郊。十岁小小儿,能歌得朝天。六十孤老人,能诗独临川。去年西京寺,众伶集讲筵。能嘶竹枝词,供养绳床禅。能诗不如歌,怅望三百篇。