相xiāng和hé歌gē辞cí··子zi夜yè春chūn歌gē--王wáng翰hàn
相和歌辞·子夜春歌。唐代。王翰。春气满林香,春游不可忘。落花吹欲尽,垂柳折还长。桑女淮南曲,金鞍塞北装。行行小垂手,日暮渭川阳。