清qīng平píng乐lè--温wēn庭tíng筠yún
清平乐。唐代。温庭筠。上阳春晚,宫女愁蛾浅。新岁清平思同辇,争奈长安路远¤凤帐鸳被徒熏,寂寞花锁千门。竞把黄金买赋,为妾将上明君。洛阳愁绝,杨柳花飘雪。终日行人争攀折,桥下水流呜咽¤上马争劝离觞,南浦莺声断肠。愁杀平原年少,回首挥泪千行。