春chūn霁jì晚wǎn望wàng--杨yáng凝níng
春霁晚望。唐代。杨凝。细雨晴深小苑东,春云开气逐光风。雄儿走马神光上,静女看花佛寺中。书剑学多心欲懒,田园荒废望频空。南归路极天连海,惟有相思明月同。