相xiāng和hé歌gē辞cí··采cǎi桑sāng--王wáng建jiàn
相和歌辞·采桑。唐代。王建。鸟鸣桑叶间,叶绿条复柔。攀看去手近,放下长长钩。黄花盖野田,白马少年游。所念岂回顾,良人在高楼。