相xiāng和hé歌gē辞cí··蒿hāo里lǐ--贯guàn休xiū
相和歌辞·蒿里。唐代。贯休。兔不迟,乌更急,但恐穆王八骏,著鞭不及。所以蒿里,坟出蕺蕺。气凌云天,龙腾凤集。尽为风消土吃,狐掇蚁拾。黄金不啼玉不泣,白杨骚屑。乱风愁月,折碑石人,莽秽榛没,牛羊窸窣.时见牧童儿,弄枯骨。