和hé李lǐ希xī膺yīng春chūn日rì醉zuì吟yín--胡hú仲zhòng弓gōng
和李希膺春日醉吟。宋代。胡仲弓。节物催人白发新,放怀不减少年春。叵罗酌酒犹堪醉,古锦为囊未是贫。清坐相看情不恶,淡交至久味方真。妓围笑指红楼去,寂寞穷吟胡楚宾。