题tí溪xī亭tíng--胡hú仲zhòng弓gōng
题溪亭。宋代。胡仲弓。借得溪亭一解衣,忘机燕子去来飞。采桑女伴携篮过,罢钓儿郎荡桨归。嫩草正芳鹅鸭斗,浅潮初落蟹鱼肥。开门坐对真山水,不信人间有是非。