霜shuāng寒hán不bù能néng出chū户hù偶ǒu书shū--陆lù游yóu
霜寒不能出户偶书。宋代。陆游。垂老仍多病,浓霜得快晴。犹能挼菊醉,但负探梅行。篝火烘裘暖,油窗泼眼明。小儿殊可喜,和我读书声。