岁suì寒hán山shān--余yú芑qǐ舒shū
岁寒山。宋代。余芑舒。岁寒老石尚干霄,松柏摧残只艾萧。岣嵝字昏烟漠漠,空同人去夜寥寥。凉蝉高挂千寻壁,断涧闲浮五石瓢。不信渠侬呼不醒,倘逢归鹤试招邀。