山shān居jū诗shī--释shì延yán寿shòu
山居诗。宋代。释延寿。忙处须闲淡处浓,世情疏后道情通。了然得旨青冥外,兀尔虚心罔象中。泉细石根飞不尽,云蒙山脚出无穷。樵夫钓客虽闲散,未必真栖与我同。