山shān居jū诗shī--释shì延yán寿shòu
山居诗。宋代。释延寿。心地须教合死灰,藏机泯迹绝梯媒。芳兰只为因香折,良木多从被直摧。寒逼花枝红未吐,日融水面绿全开。支颐独坐经窗下,一片云闲入户来。