春chūn日rì怀huái秦qín髯rán--李lǐ彭péng
春日怀秦髯。宋代。李彭。山雨萧萧作快晴,郊园物物作清明。花如解语迎人笑,草不知名随意生。晚节渐于春事懒,病躯却怕酒壶倾。睡余苦忆旧交友,应在日边听流莺。