怀huái致zhì中zhōng--刘liú子zi翚huī
梦mèng觉jué残cán夜yè永yǒng,,山shān寒hán气qì逾yú清qīng。。林lín幽yōu万wàn籁lài息xī,,月yuè出chū虚xū堂táng明míng。。披pī衣yī坐zuò复fù起qǐ,,怀huái人rén思sī空kōng盈yíng。。经jīng时shí不bù对duì面miàn,,素sù榻tà浮fú埃āi生shēng。。遥yáo知zhī念niàn盍hé赞zàn,,临lín风fēng亦yì关guān情qíng。。褰qiān帏wéi望wàng岐qí路lù,,慨kǎi然rán欲yù宵xiāo征zhēng。。无wú人rén导dǎo我wǒ先xiān,,何hé因yīn识shí门mén庭tíng。。仰yǎng凭píng鸿hóng雁yàn飞fēi,,书shū词cí写xiě深shēn诚chéng。。词cí多duō意yì莫mò宣xuān,,益yì遣qiǎn幽yōu恨hèn并bìng。。
怀致中。宋代。刘子翚。梦觉残夜永,山寒气逾清。林幽万籁息,月出虚堂明。披衣坐复起,怀人思空盈。经时不对面,素榻浮埃生。遥知念盍赞,临风亦关情。褰帏望岐路,慨然欲宵征。无人导我先,何因识门庭。仰凭鸿雁飞,书词写深诚。词多意莫宣,益遣幽恨并。