读dú阮ruǎn籍jí咏yǒng怀huái十shí七qī首shǒu--李lǐ涛tāo
人rén生shēng天tiān地dì间jiān,,如rú花huā开kāi春chūn时shí。。遇yù晴qíng即jí欣xīn荣róng,,遇yù雨yǔ还hái离lí披pī。。晴qíng雨yǔ由yóu上shàng苍cāng,,汝rǔ花huā何hé悲bēi为wèi。。显xiǎn允yǔn阮ruǎn嗣sì宗zōng,,放fàng达dá世shì所suǒ推tuī。。忧yōu思sī独dú伤shāng心xīn,,作zuò为wèi十shí七qī诗shī。。感gǎn慨kǎi怀huái辛xīn酸suān,,似shì未wèi达dá天tiān理lǐ。。既jì好hǎo王wáng子zi乔qiáo,,又yòu晋jìn轻qīng薄báo子zi。。善shàn善shàn又yòu恶è恶è,,好hǎo生shēng而ér恶è死sǐ。。如rú何hé得dé徽huī称chēng,,口kǒu不bù挂guà臧zāng否fǒu。。
读阮籍咏怀十七首。唐代。李涛。人生天地间,如花开春时。遇晴即欣荣,遇雨还离披。晴雨由上苍,汝花何悲为。显允阮嗣宗,放达世所推。忧思独伤心,作为十七诗。感慨怀辛酸,似未达天理。既好王子乔,又晋轻薄子。善善又恶恶,好生而恶死。如何得徽称,口不挂臧否。