竹zhú间jiān亭tíng--欧ōu阳yáng修xiū
高gāo亭tíng昭zhāo初chū日rì,,竹zhú影yǐng凉liáng萧xiāo森sēn。。新xīn篁huáng渐jiàn解jiě箨tuò,,翠cuì色sè日rì已yǐ深shēn。。雨yǔ多duō苔tái莓méi青qīng,,幽yōu径jìng无wú人rén寻xún。。静jìng趣qù久jiǔ乃nǎi得dé,,暂zàn来lái聊liáo解jiě襟jīn。。清qīng风fēng飒sà然rán生shēng,,鸣míng鸟niǎo送sòng好hǎo音yīn。。佳jiā时shí不bù易yì得dé,,浊zhuó酒jiǔ聊liáo自zì斟zhēn。。兴xìng尽jǐn即jí言yán返fǎn,,重zhòng来lái期qī抱bào琴qín。。
竹间亭。宋代。欧阳修。高亭昭初日,竹影凉萧森。新篁渐解箨,翠色日已深。雨多苔莓青,幽径无人寻。静趣久乃得,暂来聊解襟。清风飒然生,鸣鸟送好音。佳时不易得,浊酒聊自斟。兴尽即言返,重来期抱琴。