太tài息xī二èr首shǒu--陆lù游yóu
太tài息xī重zhòng太tài息xī,,吾wú行xíng无wú终zhōng极jí。。冰bīng霜shuāng迫pò残cán岁suì,,鸟niǎo兽shòu号hào落luò日rì。。
秋qiū砧zhēn满mǎn孤gū村cūn,,枯kū叶yè拥yōng破pò驿yì。。白bái头tóu乡xiāng万wàn里lǐ,,堕duò此cǐ虎hǔ豹bào宅zhái。。
道dào边biān新xīn食shí人rén,,膏gāo血xuè染rǎn草cǎo棘jí。。平píng生shēng铁tiě石shí心xīn,,忘wàng家jiā思sī报bào国guó。。
即jí今jīn冒mào九jiǔ死sǐ,,家jiā国guó两liǎng无wú益yì。。中zhōng原yuán久jiǔ丧sàng乱luàn,,志zhì士shì泪lèi横héng臆yì。。
切qiè勿wù轻qīng书shū生shēng,,上shàng马mǎ能néng击jī贼zéi。。
太息二首。宋代。陆游。太息重太息,吾行无终极。冰霜迫残岁,鸟兽号落日。秋砧满孤村,枯叶拥破驿。白头乡万里,堕此虎豹宅。道边新食人,膏血染草棘。平生铁石心,忘家思报国。即今冒九死,家国两无益。中原久丧乱,志士泪横臆。切勿轻书生,上马能击贼。