冬dōng日rì早zǎo起qǐ闲xián咏yǒng--白bái居jū易yì
冬日早起闲咏。唐代。白居易。水塘耀初旭,风竹飘馀霰。幽境虽目前,不因闲不见。晨起对炉香,道经寻两卷。晚坐拂琴尘,秋思弹一遍。此外更无事,开尊时自劝。何必东风来,一杯春上面。