孤gū山shān闲xián居jū即jí事shì寄jì已yǐ师shī--释shì智zhì圆yuán
孤山闲居即事寄已师。宋代。释智圆。年过不惑鬓成丝,偶到林间便卜居。学道未忘山水癖,爱闲终与利名疏。夜凉危阁来明月,风静平湖瀁碧虚。回首权豪绝相识,野云孤鹤自相于。