黄huáng檗bò寺sì一yī首shǒu--刘liú克kè庄zhuāng
黄檗寺一首。宋代。刘克庄。犹记垂髫到此山,重游客鬓已雕残。寺经水后增轮奂,僧比年时减钵单。绝壑云兴潭影黑,疏林霜下叶声乾。平生酷嗜朱翁字,细看荒碑倚石栏。