夜yè闻wén落luò叶yè--陆lù游yóu
夜闻落叶。宋代。陆游。我行出柴门,初喜春草生。俛仰几何时,落叶终夜声。嗟我日益老,抱疾况未平。晨兴就盥栉,顾亦强支撑。齐中有两童,熟视不能名;定非张睢阳,大笑颓冠缨。死至人所同,此理何待评;但有一可恨,不见复两京!