春chūn日rì杂zá兴xìng--胡hú仲zhòng弓gōng
春日杂兴。宋代。胡仲弓。残雪初消月正明,茅檐自雨竹窗晴。肩寒耸耸吟诗骨,肺渴冷冷醒酒羹。少有梅方成野趣,不多松亦作江声。高人合著山岩里,纵有穷愁澈底清。