海hǎi阳yáng十shí咏yǒng··云yún英yīng潭tán--刘liú禹yǔ锡xī
海阳十咏·云英潭。唐代。刘禹锡。芳幄覆云屏,石奁开碧镜。支流日飞洒,深处自疑莹。潜去不见迹,清音常满听。有时病朝酲,来此心神醒。