和hé季jì弟dì韵yùn二èr十shí首shǒu--刘liú克kè庄zhuāng
和季弟韵二十首。宋代。刘克庄。天海凭高两杳茫,岂无容地着吾狂。俗人不惯呼聱叟,明主何曾罪寝郎。耕富春山能重汉,隐王官谷未忘唐。自嫌老病疏溪墅,只靠邻僧守竹房。